دوچرخه

دوچرخه جزو اولین وسائل نقلیه ای بود که به آران و بیدگل

آمد و چقدر ارج و قرب داشت!

اوائل معلمها سوارِ بر دوچرخه از کاشان به آران و بیدگل می

آمدند و دانش آموزان دبیرستانی از آران و بیدگل با دوچرخه

به کاشان می رفتند.

برای استفاده از دوچرخه باید گواهینامه ی رانندگی با آن اخذ

می شد و دوچرخه سندمالکیت یا برگه ی خرید داشت.

دوچرخه ها دینام و لامپ جلو و چراغ خطر عقب داشت .

"ترکه بند" برای حمل بار و مسافر داشت.

"زین بچّه" روی قسمت جلو تنه برای نشاندن بچه ها داشت .

برخی روی "ترکه بند" خورجین می گذاشتند و برای برخی

وسیله ی کسب و کار هم بود مانند روزنامه فروشی یا کلّه

پاچه فروشی و یا نان فروشی و پارچه فروشی.

در بیدگل قدیمی ترین دوچرخه سازی که به یاد دارم آقای

علی عنایتی بود که تعمیرگاه دوچرخه اش ابتدای بازار ساطع بود.

پس از ایشان آقای حسن مرشدی در کنار مغازه ی نجاری

پدرش روبروی مسجد خروس به این شغل مشغول شد و شاید

همزمان با او آقای احمد عنایتی در محله ی فخارخانه دوچرخه

تعمیر می کرد .

حاجی آقا فتح قریب هم در محله ی دروازه روبروی دبستان

کاشانچی مدتی همین شغل را داشت.

در آران و در خیابان پاسگاه ، آقای مکاری دوچرخه سازی داشت.

برخی از دوچرخه ها زنگ و یا گاهی بوق که با باطری کار می

کرد داشتند.

روی زنجیر دوچرخه گاهی قاب داشت که وقتی زنجیر از روی

خورشید دوچرخه می افتاد برای جاانداختن مجدد آن ما بچه ها

مکافاتی داشتیم.

گاهی یک یا هر دو رکاب دوچرخه خراب میشد و ما با زحمت

زیاد بدون رکاب دوچرخه سواری می کردیم .

بسیاری از اوقات دوچرخه ی بچه ها ترمز نداشت و پایشان را

می چسباندند به چرخ جلو تا بایستد.

اگر صاحب دوچرخه دوست داشت قفل به دوچرخه اش نصب

می کرد که چند نوع بود.

دوچرخه هایی که برخی سوار میشدند به قول معروف لُخت

بود و هیچ نداشت.
مثل اسبِ بدون زین و یراق.

برخی بچه ها دوست داشتند دوچرخه اشان سبُک باشد و

وسائل اضافه مثل قاب زنجیر و گلگیر و قفل و زنگ و ترمز و

ترکه بند را نمی خواستند.

بعضی هم دوست داشتند وسائل و تزئینات دوچرخه شان

تکمیل باشد.
حتی گلهایی مصنوعی وجود داشت که به دور محور وسط هر

چرخ و یا اِسپُک ها نصب می کردند.

داشت یادم میرفت دوچرخه هایی هم پیدا میشد که آینه هم

داشت و گاهی گلهایی مصنوعی روی فرمان.